zaaien!

in onze vensterbank prijken al een tijdje twee plastic ijsbakjes met potgrond. en een aantal weken was het ook alleen dat.

eerder stonden ze op het oppottafeltje in onze tuin. met zaadjes van de plant 'suzanne met de mooie ogen'. mijn dochters doopnaam is suzanne; dus het was helemaal geweldig dat er plantjes met haar naam waren.

ik zag het helemaal voor me: samen zaadjes zaaien, plantjes op zien komen en een overvloed aan prachtige bloemen (ik houd helemaal niet van oranje bloemen, maar dat was in dit geval een minor point).

de ijsbakjes werden dus buiten gezet en het wachten begon.
er gebeurde niets.
helemaal niets.

de bakjes regenden onder; het water stroomde er zelfs overheen.

we besloten de bakjes maar binnen te zetten; achter glas zou het wel wat warmer zijn.
er gebeurde nog niets.
de eerste algen ontstonden aan de randen.

ik dacht: ik gooit het ook gewoon weg allemaal! klaar ermee!
maar mijn lief zei: niet zo ongeduldig! het heeft de tijd nodig; wacht nou maar.
en ja hoor; na een paar weken kwamen er voorzichtig wat dopjes van de zaadjes naar boven. met onder de dopjes wat zachtgroene blaadjes. het werden er steeds meer!

allemaal kleine suzannes in onze vensterbank.
mijn dochter vindt het fantastisch.
en ik... ik ook!

het herinnert me aan mijn ongeduld.
het leert me om te wachten, op de mooiste dingen die langzaam groeien van de hoop.
ik hoop dat ik leer wachten.
dat ik in het leven van mijn kinderen niet te snel de grond omwoel of iets weggooi.
ik hoop dat ik leer leven van de hoop.
hoop op de prachtigste bloemen, met hun kopjes naar de zon!