vrijdag 28 juni 2013

psalmen aan tafel


een paar keer per jaar
zijn we toe
aan een nieuwe bijbel-lezen-aan-tafel-traditie

die doet het dan een maandje of wat
soms een paar maanden
en dan vernieuwen we weer

soms lezen we gewoon de kinderbijbel
de bijbel van anne de vries
of bijvoorbeeld van sally lloyd jones.
en we hebben ook een tijdje
deze amerikaanse bijbel (in het engels!) gelezen

soms doen we een project
een adventsboekje
of in de 40 dagen voor pasen




de kalenders van tear

soms beginnen we hoopvol
aan een bijbelstudieboekje
om met je gezin te doen
maar we haken eigenlijk altijd af
te hapsnap...
opdrachten die niet passen...
of teveel werk zijn... (schaam)

een tijdje geleden zijn we begonnen
de bijbel gewoon te lezen
gewoon de nieuwe bijbel vertaling
met de kinderen

boaz zit in groep 3
en kan goed lezen
christi zit in groep 5
en kan ook prima lezen

we lezen om de beurt
een paar verzen
en leggen soms wat woorden
of betekenissen uit

een week of wat geleden
zijn we met de psalmen begonnen

dat is toch leuk!


natuurlijk staan er best vaak moeilijke woorden
of begrippen in
die kunnen we niet altijd allemaal uitleggen
maar je kunt altijd één zin pakken

en het leuke met de psalmen  is:
er zijn zoveel projecten omheen

gister luisterden we bijvoorbeeld psalm 8
in de bewerking van Psalmen voor Kidzzz
erg mooi!

we lazen mee in het tekstboekje
en zongen 'm nog een keer mee

vandaag is psalm 9 natuurlijk aan de beurt
misschien luisteren we die wel
in de versie van Psalmen voor Nu

dan is er nog The Psalm Project
die CD hebben we niet
(maar jij misschien wel ;-)
je kunt hier psalm 72 van hen zien en luisteren

of de engelstalige CD van Sons of Korah
hier kun je bijvoorbeeld psalm 117 van hen zien en luisteren

je kunt ook de psalm zingen
in de versie van Opwekking
dat kan bij psalm 23 of psalm 139
bij psalm 8 hadden we ook de versie van Lydia Zimmer kunnen luisteren
zoek eens in het tekstregister van Evangelisch Liedboek
of zing 'm gewoon in de versie van Liedboek van de Kerken,
zoals sommigen van jullie 'm zondags in de kerk zingen...

allerlei andere opdrachten zijn mogelijk:
- kies een woord uit de psalm dat je uitbeeldt
- teken een zin uit de psalm na
- schrijf de zin op die je wilt onthouden

wij hebben een tijdje een bijbelschrift gehad
we lazen iets uit de (kinder) bijbel
en schreven / tekenden allemaal iets
puur voor onszelf, je hoefde het niet voor te lezen
het idee kwam bij A Holy Experience vandaan
echt een leuk idee!


heb jij nog leuke ideeën bij de psalmen? 
of bij een ander bijbelboek? 


donderdag 27 juni 2013

Bommen (Friesch Dagblad)

onderstaande tekst is donderdag 27 juni
gepubliceerd in het Friesch Dagblad 
de foto's zijn gemaakt 
door Jonneke Oskam


Elke keer onderbreekt ze me. 
“Ik ken nog iemand. 
De neef van mijn buurman. 
De bommen hebben zijn arm ook afgehakt.” 

Ze maakt het duidelijk met haar handen, 
wil niet wachten tot de tolk het voor me vertaalt. 

“Er is nog iemand. 
Zijn been is vermorzeld door de bommen.” 

Een keer of drie breekt ze in een gesprek in 
om van nóg iemand te vertellen 
wiens lijf en leven vernietigd is 
door de telkens terugkerende bomaanvallen. 

Haar stad is verwoest, 
ze is gevlucht. 
Ze durft niet op de foto: 
“Mijn broer woont nog in Syrië. 
Als hij ook veilig in Jordanië is, 
dan wil ik wel op de foto.” 
Zelfs van de achterkant mag ik niet een foto maken.

Windows of Hope

We zijn bij de workshop “Windows of Hope”. 
Het is een workshop die gericht is 
op het verwerken van trauma’s 
voor Syrische vrouwen die naar Jordanië gevlucht zijn. 

In dat land worden veel vluchtelingen uit Syrië opgevangen; 
momenteel is zo’n 6% van de mensen die in Jordanië leven, 
uit Syrië gevlucht. 

Dat zijn meestal moslims; 
in die paar dagen zijn we slechts één christelijk gezin tegengekomen. 

Hulporganisatie ZOA helpt deze vluchtelingen. 
Dat doet ze via een Jordaanse organisatie: Arab Woman Today.

Tijdens de workshop: de ongesluierde vrouwen zijn van AWT

Met een groep Nederlandse vrouwen zijn we in Jordanië 
om mee te maken hoe het leven van deze vluchtelingenvrouwen is. 
ZOA wil graag verbondenheid tot stand brengen 
tussen Nederlandse en Syrische vrouwen. 

En natuurlijk voel ik me verbonden met deze moeder. 
Ze durft dan wel niet op de foto, 
maar we raken elkaar aan 
en als we afscheid nemen, omhelzen we elkaar. 

Zij is ook ‘gewoon’ een moeder 
die verlangt naar veiligheid, 
vooral voor haar zoon natuurlijk. 

Ze is weduwe en woont bij haar broer.
Hier is ze veilig. 
In Syrië was ze dat niet. 
Er waren de bombardementen; 
die hun hele stad hebben verwoest. 
Maar ook de soldaten van het regeringsleger, 
die soms represailles uitvoerden. 

Alle jongemannen tegen een boom – 
en vervolgens werden ze in koele bloede neergeschoten. 
Die nacht moest de  moeder van twee jongemannen 
op de lichamen van haar zoons slapen 
om ze tegen de honden te beschermen. 

Er zijn de kinderen die soms geronseld worden, 
of op klaarlichte dag ontvoerd. 


Eigenlijk is het niet te bevatten. 
Misschien dat ze het daarom blijft herhalen: 
“Ik ken nog iemand. 
Zijn arm én zijn been raakt hij kwijt door de bommen”.

Voor mij is het ook niet te bevatten. 
Wat moet ik zeggen? 

Gelukkig zijn daar de Jordaanse vrouwen van AWT. 
Hun doelstelling is ‘hope for the hopeless en voice for the voiceless’. 


In de Arabische wereld, 
waar vrouwen zo weinig waardigheid en hoop aangeleerd krijgen, 
geven deze christelijke vrouwen hoop door. 

“Als niemand je vertelt dat hij van je houdt, 
hef je hoofd op. 
God heeft je gemaakt 
en Hij houdt van je”. 

Zulke liefdevolle woorden hebben deze vrouwen nog niet vaak gehoord. 
Je ziet dat het ze raakt. 


Daarna wordt er getekend: een zgn. ‘life line’. 
De vrouwen tekenen de mooie momenten uit hun leven, 
maar ook de moeilijke. 

Deema van AWT bemoedigt de vrouwen: 
“Zie je dat er ook pijlen omhoog staan? 
Dat er ook mooie momenten zijn geweest in je leven? 
Het kan zo voelen alsof je hele leven naar is, maar dat is niet zo! 
Er is hoop!” 


Ik bewonder deze hulpverleners. 
Als Nederlandse vrouw voel ik me met de mond vol tanden staan. 
Wat heb ik nou aan narigheid meegemaakt? 
Wat zou ik kunnen zeggen? 

Deze Arabische christenvrouwen weten wat ze zeggen. 
Zij zijn zelf christen in een samenleving waar het hen niet gemakkelijk wordt gemaakt. 
Ze geven geen goedkope troost. 
Wat geweldig dat ZOA juist hen heeft uitgekozen om de hulp uit te voeren!


Terug op de hotelkamer blader ik door mijn bijbel. 
Ik kom uit bij psalm 3, 
een gebed dat David schreef toen hij zelf op de vlucht was. 

U, HEER, bent een schild om mij heen,

u bent mijn eer, 
u houdt mij staande

God is een schild – 
voor vrouwen die kwetsbaar zijn, weggebombardeerd, weggevlucht. 
God geeft hen eer – 
in een cultuur die hen zo weinig waardigheid meegeeft, 
in een situatie waar zoveel vrouwen onteerd zijn. 
God houdt hen staande – 
als ze neerslachtig zijn en de hoop bijna verloren hebben. 


je kunt op de website van ZOA meer lezen 
over de hulp die zij in jordanië bieden
wil je misschien ook overwegen hen te steunen? 
via de site kun je doneren

je kunt er ook linkjes naar de verhalen van de andere vrouwen vinden. 
bid je mee voor de syrische vrouwen?

woensdag 26 juni 2013

het schrikbeeld van de huur

onderstaande tekst is zaterdag 22 juni
gepubliceerd in het Nederlands Dagblad 
de foto's zijn niet allemaal scherp 
(door mijzelf gemaakt ;-)
maar hebben wel betrekking 
op de gezinnen waarover het gaat



Um-Boaz ben ik. 
Dat mijn oudste kind een dochter is 
telt blijkbaar niet mee.
 Ik ben de moeder van mijn oudste zoon. 

Um-Amir is zij. 
Ze moet lachen als ik vertel 
dat ik ‘maar’ één zoon en twee dochters heb. 


Hier zijn het allemaal grote gezinnen. 
Um-Amir heeft acht kinderen. 
Niet allemaal zijn ze bij haar, 
een paar zijn in Syrië achtergebleven. 


Haar man en schoonmoeder zijn er wel. 
Met negen personen wonen ze 
in een tweekamer appartementje. 

Haar man heeft geen werk 
en ze hebben al een paar keer geld moeten lenen 
om de huur te betalen. 

Als de toekomst ter sprake komt, huilt ze. 
Telkens weer veegt ze met haar hoofddoek 
haar tranen af. 

(de lokale partner van hulporganisatie ZOA
komt bij Um-Amir zitten en slaat een arm om haar heen. 

AWT bezoekt de gezinnen in deze flats 
om noodhulp te kunnen verlenen. 
Dat gaat volgens strenge criteria: 
het gezin moet niet al voedselcoupons van de UNHCR ontvangen 
en korter dan zes maanden in Jordanië verblijven. 
Op deze manier hoopt AWT de gezinnen te bereiken 
die het meest hulpbehoevend zijn. 


Het gezin van Um-Amir is hier al acht maanden 
en krijgt al hulp. 
AWT heeft wel schoenendozen voor de kinderen meegenomen, 


De twee meisjes op de matrassen 
krijgen elk een doos. 
Kerstdozen zijn het. 
We moeten samen lachen 
om de grappige pinguïn die erop staat.



Ook het volgende gezin is groot: zes kinderen. 
Ze hebben in het kamp Za’atri gezeten. 

“Het was zes dagen, 
maar het voelde als zes jaar. 
Het was er onveilig 
voor onze tienerdochters, Deema en Deena. 
De toiletten waren veel te ver weg.” 

Nu wonen ze in dit flatgebouw. 
Het grootste probleem lijkt de huur. 

Vader heeft in Damascus gevangen gezeten. 
Hij is zo mishandeld dat zijn rug blijvend is beschadigd. 
Vorig maand, toen ze hier net waren, kwam de huisbaas al langs 
en begon hun meubels uit het huis te gooien. 
Ze leenden geld, maar vrezen het moment 
dat hij deze maand zal komen. 
Misschien slapen ze vanaf dat moment wel in het park. 


Het is wrang. 
Hun huis in Damascus is onbeschadigd. 
Ze laten er andere vluchtelingen wonen, 
die hoeven van hen geen huur te betalen.

Vader vindt het verschrikkelijk om zo te leven, 
zonder doel. 
“Elke avond ga ik naar het dak om te huilen.” 


Deema en Deena luisteren zwijgend 
naar alle zorgen en traumatische herinneringen 
die hun ouders aan de mensen van AWT vertellen. 

Ze gaan niet naar school. 
Er is onderwijs dat open staat voor de Syrische kinderen, 
maar de kinderen stromen niet (gemakkelijk) in. 

Deema en Deena zitten de hele dag in de flat, 
met de deur op slot 
en de televisie aan. 

Het is hartverscheurend om deze kinderen te zien, 
de lege blik in hun ogen 
en de doelloosheid in hun bewegingen. 

En dan te bedenken 
welke verhalen en herinneringen 
in hun hoofd leven. 

Hoe kunnen deze kinderen verder leven? 

Ruba geeft aan dat AWT nadenkt 
over het organiseren van activiteiten voor kinderen.

Ook Deema, Deena en hun broers en zussen krijgen een schoenendoos. 
Ze verdwijnen naar de andere kamer en gaan spelen. 


Ik vraag hun ouders welke lichtpuntjes ze nog zien. 

Verrassend genoeg is de vader positief: 
“Toen ik in de gevangenis werd gemarteld, 
leerde ik geduld. 
Ik dacht eraan dat ik mijn kinderen en familie weer zou zien.” 

Zijn vrouw blijkt geen hoop meer te hebben. 
Alleen het schrikbeeld van de huur 
die betaald moet worden. 


Het lijkt erop dat dit tweede gezin door AWT geholpen kan worden. 
Die hulp bestaat uit voedselpakketten, 
maar ook dekens, kussens, pannen en andere huisraad. 

Er lijkt geen oplossing te zijn voor het betalen van de huur.


We lopen terug naar de auto, 
langs de hopen stinkende vuilnis. 

Deze avond is Ruba (AWT) moe. 

Van ons natuurlijk, 
ze neemt ons de hele dag op sleeptouw. 

Maar ook van het werk, 
al die verhalen 
en alle nood 
waarvoor geen oplossing lijkt te zijn. 

We bidden voor haar: 
“Heer, geef deze prachtige, sterke vrouwen 
en al onze Arabische zusters 

de vrede van Christus.”



je kunt op de website van ZOA meer lezen 
over de hulp die zij in jordanië bieden
wil je misschien ook overwegen hen te steunen? 
via de site kun je doneren

je kunt er ook linkjes naar de verhalen van de andere vrouwen vinden. 
bid je mee voor de syrische vrouwen? 

dinsdag 25 juni 2013

"Windows of Hope"

onderstaande tekst is vrijdag 21 juni
gepubliceerd in het Nederlands Dagblad 
de foto's (behalve de bovenste & onderste)
zijn gemaakt door Jonneke Oskam

Randa durft niet op de foto. 

Ze is uit Syrië gesmokkeld 
en haar man heeft gevochten in het Free Syrian Army. 

Ze roept haar dochter 
en die poseert gewillig met mij. 

Randa doet me aan Lea denken. 
Ze heeft fletse ogen, 
een ongelukkig huwelijk. 

Ze is zwanger van haar zevende kind. 
Ik ontmoet haar op de workshop ‘Window of Hope’ 
die Arab Woman Today in Irbid (Noord-Jordanië) organiseert. 


AWT is de lokale partner die het project in Jordanië uitvoert. 
Het is hun missie 
om de Arabische vrouw te verzoenen 
met God, 
zichzelf 
en de samenleving. 

Het leven is niet gemakkelijk voor Arabische vrouwen: 
vaak hebben ze te maken met misbruik en geweld. 
Waardigheid en zelfbewustzijn 
krijgen ze vaak niet mee. 
AWT richt zich al jaren 
op het bouwen van zelfvertrouwen en zelfrespect 
voor Arabische vrouwen. 

Ruba, manager: “We voelen de roeping in ons hart 
om stem voor de stemlozen te zijn, 
hoop voor wie geen hoop meer hebben.” 

Nu er zoveel Syrische vluchtelingen in Jordanië zijn, 
zet AWT zich in voor de kwetsbare vluchtelingenvrouwen.

In Irbid leven veel Syrische vluchtelingen 
in appartementen, tentenkampjes en zelfs parken. 
Weinig hulporganisaties (NGO’s) zijn hier actief. 
Daarom organiseert AWT deze trauma workshop, 
waar ik Randa ontmoet. 

Randa vertelt hoe haar gelukkige jeugd eindigde, 
toen ze trouwde. 
Ze straalt triestheid uit 
en de vrouwen om haar heen zeggen 
dat Randa er ouder uitziet dan haar eigen moeder. 
Als ze vertelt over haar huwelijk 
lopen de tranen over haar wangen. 
De oorlog heeft alles nog erger gemaakt. 
Toen haar man terugkwam van de gevechten, 
was hij agressief. 
Hij slaat de kinderen. 
Hij kan geen werk vinden 
en zij probeert iets te verdienen door te naaien.


Ik ben onder de indruk van Deema, 
één van de medewerkers van AWT. 
Ze neemt de tijd 
en vertelt Randa nog eens de hoopvolle woorden uit de workshop: 
niet je uiterlijk is belangrijk, 
niet alleen wat je eet en waar je slaapt. 
Je ziel is belangrijk, 
en de hoop die je in je ziel meedraagt. 

Je bent een sterke vrouw; 
God heeft je waardigheid gegeven. 

Als niemand in het leven je liefde geeft, 
hef dan je hoofd op 
en denk aan de liefde van God, je Schepper. 

De werkvorm die AWT gekozen heeft, 
geeft veel ruimte aan de vrouwen. 
Ze mogen zelf kiezen 
wat ze vertellen 
en leren de positieve momenten in hun leven te benoemen. 


Over een paar weken is er een follow up. 
Zo hoopt AWT deze kwetsbare vrouwen verder te helpen.

In oorlogen en crisissituaties zijn deze moeders sleutelfiguren. 
Bij elkaar kunnen ze hun verhaal niet kwijt, 
want allemaal hebben ze gruwelijke herinneringen. 


Randa’s buurvrouw 
(“noem mijn naam maar niet, ik sta voor elke Syrische vrouw") 
vertelt dat in haar dorp het leger 
een strafexpeditie uitvoerde. 
Een groep jongeren werd onder een boom gezet 
en doodgeschoten. 

De moeder van 2 jongemannen 
sliep die nacht 
op de dode lichamen 
van haar zoons 
om ze te beschermen 
tegen de honden.

Ik voel me overspoeld 
en hulpeloos 
bij het horen van al deze verhalen. 

Wat kan ik zeggen? 
Wat kunnen we doen? 

Ik ben blij dat ik de krachtige presentie en hulp zie 
die deze Jordaanse christenvrouwen kunnen bieden. 
Als Arabische christenen 
zijn ze sterk geworden door alle tegenstand 
die zij als christen hier ontmoeten. 

Ik snap het enthousiasme van ZOA 
over deze krachtige partner.

Ze belichamen een levende hoop.



Randa gaat terug naar haar appartement. 
Ik bid voor haar de woorden van Lea: 
de Heer heeft mijn ellende gezien (Gen. 29,32). 


je kunt op de website van ZOA meer lezen 
over de hulp die zij in jordanië bieden
wil je misschien ook overwegen hen te steunen? 
via de site kun je doneren

je kunt er ook linkjes naar de verhalen van de andere vrouwen vinden. 
bid je mee voor de syrische vrouwen? 

maandag 24 juni 2013

wereld vluchtelingen dag

onderstaande tekst is donderdag 20 juni
gepubliceerd in het Nederlands Dagblad 
de foto's (behalve de onderste)
zijn gemaakt door Jonneke Oskam


Farah heet haar dochtertje.
Vreugde – in het Arabisch. 
Meteen zijn we verbonden. 
Mijn peuterdochter heet Anna Joy. 


We kijken elkaar aan, 
lachen wat 
en ik zet haar op de foto.
Ze zegt dat ze wel zou willen dat ik hier kon blijven.

Hier, 
dat is het kamp waar ze nu woont. 
Het is een klein kamp, 
er wonen 88 families. 

Sommige tenten staan dicht bij elkaar, 
andere wat apart.
Twee kraantjes die uit de grond komen 
en één toilet. 


Dit kamp is vele malen kleiner dan het officiële kamp Za’tri 
waar honderdduizenden vluchtelingen verblijven. 
Veel families die we hier in Amman tegenkomen 
hebben in Za’tri gewoond. 
Ze zijn daar weer weggegaan. 
Voor hen was het een onveilige plek 
en ze zijn verder gevlucht. 

In Za’tri zijn vrouwen bang 
voor sexueel geweld: 
dat zijzelf verkracht worden 
of door geldnood hun dochters moeten uithuwelijken. 

In Za’tri zijn ze bang 
voor ziekte: 
in zo’n groot kamp kan zomaar een epidemie uitbreken. 

Daarom zijn ze hier neergestreken: 
op een veldje, 
buiten de armste wijk van Amman. 
Ze wonen nu in tenten die ze meenamen uit Za’tri 
of die van jutezakken zijn gemaakt. 


Om op het landje te kunnen wonen, 
moeten ze werken 
in de fabriek die eigendom is van de eigenaar van het stuk land. 

Kerken uit Amman geven soms voedselpakketten 
en komen langs. 
De kinderen kunnen lang niet altijd naar school. 

De moeders vertellen hoe uitzichtloos het is: 
hun kinderen hebben diarree, zijn verkouden 
en melk voor de baby’s kunnen ze niet altijd krijgen. 

Ze maken zich ook zorgen 
over de trauma’s van hun kinderen: 
als er een vliegtuig overkomt, 
rennen de kinderen weg 
en schreeuwen ze panisch. 
Van elke knal schrikken ze. 

Wat zal er van deze kinderen terechtkomen?

Hoe zal het verder gaan met Farah? 
Zal ze haar vader, 
een Syrische strijder, 
ooit nog terugzien? 
Zal ze ooit in Syrië naar school gaan?

Farah heeft ook een klein zusje: Amal. 
Hoop. 
Alle vrouwen in dit kamp koesteren hoop: 
“we hopen terug te kunnen naar ons land. 
Zelfs als alles is platgebrand, 
zullen we het herbouwen."



je kunt op de website van ZOA meer lezen 
over de hulp die zij in jordanië bieden
wil je misschien ook overwegen hen te steunen? 
via de site kun je doneren

je kunt er ook linkjes naar de verhalen van de andere vrouwen vinden. 
bid je mee voor de syrische vrouwen? 

zaterdag 22 juni 2013

terug


ik ben weer terug in Nederland

heb zelfs al de bruiloft van mijn broertje bijgewoond
en meegefeest natuurlijk
wat is er mooier dan het vieren van de liefde

maar het valt me nog niet gemakkelijk om door te gaan
met regelen
met opruimen
met voeden
en kleden
van de kinderen
van mezelf


ik laat het nog even wat bezinken...

en dan ga ik weer bloggen

column nummer 1 en nummer 3 kun je
via de website van het nederlands dagblad lezen

nu eerst slapen...


woensdag 19 juni 2013

alleen de geur al...


kun je nagaan hoe dit ruikt?

kun je je voorstellen hoe het is om hier te wonen?

ik niet.
zelfs niet nu ik er geweest ben.

het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven

en dan heb ik het nog niet over de verhalen...


de komende dagen beschrijf ik een paar van die verhalen
in het Nederlands Dagblad

morgen bijvoorbeeld
op de dag van de vluchteling
het verhaal van een moeder, Um
moeder van Farah en Amal

vrijdag het verhaal van Randa
de vrouw met de fletse ogen

natuurlijk ga ik hier ook verder schrijven

maar ik moet het ook even laten bezinken...

blijven jullie bidden voor deze kinderen
vrouwen
mannen?


dinsdag 18 juni 2013

wat moet ik zeggen?


kinderen zijn altijd kwetsbaar
vrouwen ook

vandaag bezochten we ze

vooral kinderen
en vrouwen

ik zat in een tent
schoenen uit
op het dunne matrasje
waar ze 's nachts slapen


ze vertelden
en ik luisterde

"onze kinderen zijn ziek
ze hebben diarree
en vatten kou"

"we hebben 10


dagen gelopen
om syrië uit te komen.
we hadden alleen de kleren
die we aanhadden"

"de borstvoeding is opgedroogd
en het is zo moeilijk om aan melk te komen"


eigenlijk heb ik niets te zeggen
ik luister
ik vraag
ik glimlach
ik omhels ze

ik ben er

en ik vertel het jullie


veilig aangekomen!



na een hele halve dag vliegen 
zijn we aangekomen
in Amman

#womenforsyria 
gaat de komende dag 
vrouwen ontmoeten 
die naar Jordanië gevlucht zijn. 

we willen graag delen 
wat er rond de Syrische vluchtelingen gebeurt, 
zodat we ook in Nederland 
kunnen meeleven, 
meebidden, 
delen van wat we hebben.

(het lukt me hier niet
om een foto te posten
maar hier kun je er wel eentje zien)

zondag 16 juni 2013

huis en tent


vrijdag kregen we de makelaar op bezoek
we reizen minimaal 3x per week 180 km voor ons werk
en dat wordt ons wat te veel

dus we wilden weleens weten
of ons mooie huis
een beetje verkoopbaar is

dat bleek vies tegen te vallen :-(

verkoopbaar is het vast wel
maar toch nog wel wat onder de prijs die wij
in gedachten hadden

daar gaan we dus fors op inschieten

we liggen er niet wakker van
we kunnen vast de komende jaren wel wat sparen
en wat goedkoper gaan wonen

maar het is wel even iets
waar we over na moeten denken
wat gaan we doen?
wat willen we?


tegelijkertijd pak ik mijn koffer
veel wijde kleren
luchtige kleren

om mee te nemen naar jordanië
waar ik met een groepje vrouwen
vluchtelingen uit syrië ga bezoeken

iemand zei deze week tegen me:
het zal heftig zijn
het is zo'n enorm verschil voor deze vluchtelingen

een paar maanden of jaar geleden
hadden ze hun eigen plek, hun eigen huis
in syrië

en nu
wonen ze in een tent
in een (soms onveilig) vluchtelingenkamp

wat een verschil!


dan ben je dus gewoon je huis kwijt
je mooie tuin met die lekkere schaduwboom
de plek waar je kinderen zijn geboren
je buren met wie je thee drinkt

weg!

alleen die tent
alles wat je in een tas kon pakken
en misschien niet eens je hele familie meer bij je

wat een verschil!

al voordat ik in jordanië ben,
raakt het mijn leven

relativeert het de zorgen die ik soms maak
over een huis
een baan
geld

ik ben benieuwd wat ik deze week meemaak
wie ik tegenkom
hoe dat zal zijn...

lezen jullie mee?

* * *

vandaag was ik in de kerk
er werd voor mij gebeden

en voor de vele mensen die moesten vluchten

ik moest denken aan de tekst:

de naam van de HEER is een sterke toren
de rechtvaardige snelt erheen en is veilig
[spreuken 18,10]

ik denk dat deze tekst
maar mijn eigen motto voor de week wordt 

iedereen zoekt naar veiligheid
wij hier in nederland
en overal op de wereld

wat geweldig dat we vanuit de liefde
en veiligheid van God
zelf ook aan het werk kunnen

dat organisaties als ZOA
en hun lokale partners
dat ook doen!

ik hoop dat we als christelijke vrouwen
op reis in jordanië
bij alles wat we zien
ook dat vertrouwen hebben en delen:
veiligheid vinden we bij God!

donderdag 13 juni 2013

naar jordanië!

ja echt: ik ga naar jordanië

niet om petra te bezoeken
of een nachtje bij de (toeristische) bedoeïenen te gaan slapen

ik ben door ZOA uitgenodigd
om mee te gaan
op een korte reis
naar Syrische vluchtelingenvrouwen

eind mei schrijven de samwerkende hulporganisaties
dat per dag 8.000 mensen Syrië ontvluchten

veel vrouwen en kinderen natuurlijk
de helft van de vluchtelingen is kind!

velen van hen vluchten naar Jordanië
daar is het immers tamelijk veilig?

wij gaan deze vrouwen bezoeken
we gaan zien hoe ZOA en partnerorganisaties
hen helpen
met noodhulp
en traumaverwerking

als je iets wilt zien van de situatie van deze kinderen
kun je op de homepage van ZOA
een filmpje zien van een Syrisch jongetje

waarom ga ik daarheen?
wat moeten wij daar?

ZOA nodigt een groep vrouwen uit
omdat ze hopen via deze vrouwen
christenen in Nederland te bereiken
met de ramp die zich in Syrië voltrekt

voor ons is het vaak zo ver weg
en we weten er zo weinig van

terwijl er duizenden mensen vluchten
en extreem veel geweld plaatsvindt

verschrikkelijk!

boaz bidt al tijden voor Syrië
op een of andere manier heeft het hem geraakt
hij bidt voor de kinderen
voor de mensen
voor de soldaten



zouden jullie dat ook willen doen?

bidden voor al die mensen
die lijden onder het geweld
die gevlucht zijn
die vreselijke dingen hebben gezien

bid voor de moeders
die in deze omgeving hun kinderen moeten opvoeden
onmogelijke keuzes moeten maken
en elke dag weer door moeten...

kijk eens op de website van ZOA
om te zien wat jij voor hen kunt betekenen

wij kunnen de situatie niet oplossen
en er ook niet heen om te helpen
maar zij kunnen dat wel (een beetje)

en wil je ook voor ons bidden?
dat we een goede reis hebben?
dat we iets kunnen doorgeven van wat we zien?

ik probeer regelmatig via deze weblog
wat te vertellen
en te laten zien

lees hier dus mee!





vandaag een stukje van de voorbereidingen:
de kinderen maakten tekeningen
om als bemoediging
door te geven



als jouw kind ook een tekening
via mij wil doorgeven
aan vluchtelingen in Jordanië:
breng het langs
of stuur het op!
als het niet te gek wordt,
kan ik het meenemen ;-)


tenslotte aten we
als voorbereiding
woestijnsoep ;-)
uit dit toffe kookboek